HET DAGBOEK

Juanita's dagboek bevat haar persoonlijke aantekeningen. Het is geschreven tussen 1915 en 1919, vermoedelijk op aanraden van moeder Rios van de H. Hartschool in Santiago (waar Juanita een leerlinge was). Vanuit een historisch of literair standpunt, is het dagboek niet volmaakt. Juanita schrijft slechts nu en dan, soms legt zij het gedurende maanden terzijde, om het dan weer op te nemen. Wat Juanita's dagboek belangrijk maakt, is dat het haar spiritueel leven blootlegt.

Het eerste deel van Juanita's dagboek, opgedragen aan Moeder Rios, geschreven toen zij 15 jaar was, verhaalt over haar jeugd. Vanaf september 1915 wordt een andere toon aangeslagen, veel meer intiem, aangezien Juanita schrijft zonder te denken dat haar dagboek door anderen gelezen zal worden. Zodoende voelt zij zich volledig vrij en schrijft spontaan. Op deze pagina's kan men de intieme gesprekken lezen die zij heeft met Jezus en Maria, de beschrijving van haar inspanningen, haar voornemens, haar overwinningen en mislukkingen op het pad dat leidt naar heiligheid.

Kort voor haar intrede in de Karmel dacht Juanita erover haar dagboek te verbranden. Zij wilde voor altijd de geheimen van haar innerlijk leven verbergen. Haar moeder smeekte haar het niet te vernietigen maar het achter te laten als een aandenken.

Juanita stemde toe. Pas na de dood van haar dochter in 1920 opende haar moeder het dagboek, en ontdekte zij de schatten die het bevatte. Op deze manier werd het dagboek bewaard en werd het een middel waardoor velen werden aangetrokken tot een leven van gebed. Duizenden hebben het dagboek van Teresa de Los Andes gelezen, en hebben daardoor geleerd toe te nemen in hun liefde voor Christus.

Hier zijn enkele passages uit het dagboek van Juanita.

DE BRIEVEN

Veel heiligen hebben geschriften nagelaten na hun dood. In het geval van Teresa moet men zich realiseren, dat zij nooit schreef om te onderrichten en ook heeft zij geen autobiografie nagelaten. Zij heeft nooit de moeite genomen om haar intieme overwegingen te ordenen.

Toch is Teresa een lerares geworden voor het christelijke leven voor deze tijd, dank zij haar dagboek en brieven. Zij heeft er nooit over nagedacht, maar het was Gods wil dat Teresa een diep leven leidde en dank zij God is haar leven voor de toekomst bewaard door haar geschriften.

"Ik heb U vrienden genoemd, omdat Ik u alles heb bekend gemaakt wat Ik van Mijn Vader gehoord heb" (Johannes 15, 15). Deze woorden zouden toegepast kunnen worden op Juanita. Zo schreef zij aan haar moeder. "Ik voel een onverzadigbare dorst dat zielen op zoek gaan naar God" (Brief 104).

Er zijn maar betrekkelijk weinig personen die één van de 164 bewaarde brieven van Juanita ontvingen:haar ouders, broers en zusters, haar geestelijke leiders, haar vriendinnen en moeder Angélica Teresa, priorin van de Karmel van Los Andes. Vanaf de eerste brief, geschreven toen zij 10 jaar oud was, tot de laatste, geschreven vanaf haar doodsbed, kan men zich slechts indenken, dat diegene die schrijft vol is van de liefde voor God. Terwijl haar dagboek bijhoudt hoe zij God ervaart, brengen haar brieven deze ervaring over op een manier die varieert naar gelang de ontvanger:met haar ouders is Juanita teder, met haar geestelijke leiders is zij nederig en gehoorzaam, met haar vriendinnen toont zij zich zoals zij is, een vriendin die datgene wil delen dat het beste is in haar hart. Al haar brieven weerspiegelen een transparantheid van haar ziel en haar brandende liefde voor God. Men kan ook zien dat haar absolute liefde voor God haar niet verhindert haar naaste lief te hebben, integendeel.

Enkele van de meest belangrijke passages uit Juanita's brieven kunnen gevonden worden in de volgende brieven.