BIOGRAPHIE - LEVEN VAN TERESA
Vanaf haar eerste communie tot haar intreding in de Karmel (1919).
In 1914 leest Juanita voor de eerste keer Geschiedenis van een ziel van Theresia van Lisieux (toen nog niet zalig verklaard) Verschillende jaren was Juanita even voor 8 december ernstig ziek. In 1914 ondergaat ze een blindedarm operatie, destijds een gevaarlijke ingreep, vooral omdat Juanita geen sterke gezondheid heeft. Zij hoorde toen de roep van Christus die haar uitnodigde zichzelf totaal aan Hem te geven en karmelietes te worden. In 1915 gaat Juanita samen met haar zuster Rebeca naar het internaat van de middelbare H. Hartschool. Zij vindt het erg moeilijk om thuis weg te gaan, want zij houdt veel van haar familie. Maar zij begrijpt wel dat God haar voorbereidt voor de grote scheiding bij de intrede in de Karmel. In feite gaat zij de school waarderen, die haar in staat stelt een intens christelijk leven te leiden.
Zij begint haar dagboek te schrijven, voedt en versterkt haar geestelijke leven door stil gebed, door dagelijks de H. Mis bij wonen en door offers. Hoewel zij geen uitzonderlijke studente is, wijdt zij zich volledig aan haar studies, ook wat de onderwerpen betreft die zij niet leuk vindt, zoals natuur en scheikunde, om Jezus en haar ouders een plezier te doen. Zij helpt ook graag arme of minder begiftigde studenten. Al spoedig toont Juanita een grote liefde voor armen, en helpt hen zoveel zij kan. In dat jaar (1915) ontmoette zij op straat een kind in lompen, hongerig en rillend van kou. Zij nam hem mee naar huis, gaf hem te eten en vroeg hem waar hij woonde. Zij ontdekte dat het kind in een sloppenwijk van Santiago woonde. Zij bezocht zijn familie en tot haar intrede in de Karmel in 1919, zorgde zij voor hem, noemde hem Juanito, gaf hem te eten in haar ouderlijk huis en kleren van haar broers. Zij organiseerde zelfs een loterij, waarbij de prijs haar horloge was, om schoenen voor Juanito te kunnen kopen. Zij zorgde voor zijn lichamelijke en christelijke opvoeding.
In december 1915 doet Juanita heimelijke gelofte van kuisheid en belooft geen andere bruidegom te zullen hebben dan Jezus Christus. Deze gelofte zal zij verschillende malen vernieuwen.
Juanita brengt haar vakanties door in Chacabuco, waar zij echt apostolaatwerk verricht onder de boerenfamilie's, verzamelt de bevolking voor missies, leert kinderen de catechismus, speelt met hen, organiseert een koortje en wijdt huizen aan het H. Hart toe. Zij heeft een gave kinderen de waarheden van het geloof bij te brengen. Als gevolg van slecht beheer door Juanita's vader wordt het landgoed in 1917 verkocht en moet Juanita's familie een eenvoudiger levensstijl aannemen. Terwijl de familie treurt om het verlies van Chacabuco, ziet Juanita dit pijnlijk gebeuren als een roep van de Voorzienigheid om zichzelf te onthechten van aardse goederen. Op 15 juni 1917 wordt Juanita "kind van Maria" en zij houdt voor de rest van haar leven een sterke geestelijke band met Maria, aan wie zij alles toevertrouwt. Zij leest de spirituele geschriften van Elisabeth van de Drie-eenheid (een franse Karmelites die in 1906 in Dijon stierf en in 1984 zalig werd verklaard) met wie zij een grote geestelijke verwantschap ontdekt. Zij probeert zoveel mogelijk in de aanwezigheid van God te leven, die zij meer en meer lief heeft. Zij zei eens tegen haar broer Lucho, "Wat verwacht je Lucho, Christus zo dwaas van liefde, maakte mij dwaas.” In september 1917 treedt zij voor de eerste maal in contact met de Karmel van Los Andes, omdat zij de innerlijke overtuiging had, dat dit de plaats is waartoe God haar roept.
In augustus 1918 verlaat Juanita de H. Hartschool om in het ouderlijk huis haar zuster Lucita te vervangen, die pas getrouwd is. Met toewijding vervult zij haar taak en offert zich graag op voor het geluk van haar familie. "Ik vond niet dat het familieleven een leven van opoffering was. Dit hielp me om me voor te bereiden voor een religieus leven". Haar broer zeg later, "Zij was het juweel in huis". Juanita schreef in haar dagboek. "Ik moet proberen voor het geluk van allen te zorgen. Mijn beslissing is om mezelf voor allen op te offeren."
Terwijl zij een intens geestelijk leven leidt, leeft zij ook als jong meisje van haar tijd. Zij houdt veel van sport, vooral zwemmen, waarin zij uitblinkt, en ook tennis dat zij met enthousiasme ontdekt. Zij geniet van de schoonheid van de zee en de bergen. Het menselijke en het bovennatuurlijke vormen in haar, in toenemende mate, een harmonieuze synthese: enerzijds een diepe contemplatie van het mysterie van God, anderszijds ongekunsteld, vriendelijk en vrolijk met haar vriendinnen. Hoewel zij dikwijls lijdt als gevolg van een slechte gezondheid en van geestelijke zuiveringen in haar hart als gevolg van Gods genade, is Juanita toch vrolijk en maakt graag grappen.
In januari 1919 bezoekt zij voor de eerste keer de Karmel van Los Andes. Daar krijgt zij de overtuiging, dat dit de plaats is waar God haar roept.
Op 25 maart 1919 schrijft zij een prachtige brief aan haar vader, waarin zij hem vraagt om toestemming voor intrede in de Karmel. Zij vertelt hem dat zij sinds haar jeugd naar geluk gezocht heeft, maar begrepen heeft dat slechts God haar voorgoed volledig gelukkig kan maken. Zij verlangt er naar volledig aan Hem toe te behoren, in een leven gewijd aan gebed en boete. Diep bewogen en in tranen geeft haar vader toestemming. Op dat ogenblik voelt Juanita in haar hart tegelijkertijd de grootste vreugde en het grootste lijden. Vreugde omdat zij zich volledig zal wijden aan Christus die haar zo aantrekt, lijden omdat zij haar familie, waarvan zij zoveel houdt, gaat verlaten en die zoveel zal lijden onder de scheiding.
Op 7 mei 1919 treedt zij in bij de Karmel van Los Andes en krijgt de naam"Teresa de Jesus" (Teresa van Jezus).